De woestijnreis van de mensheid

De wereld staat op een kantelpunt. Misschien voel jij het ook: er is zoveel beweging, verwarring, opschudding. Alsof de oude manier van leven aan het afbrokkelen is — maar wat daarvoor in de plaats komt, is nog niet duidelijk. We zitten in een overgang. In een tussenfase. Ik noem het: de woestijn.

Net als in het oude, archetypische verhaal over het volk dat Egypte verliet, voelen ook wij dat we niet langer kunnen blijven in een werkelijkheid die gebouwd is op overleven. Egypte staat daarin symbool voor het oude leven — waarin we ons lieten leiden door angst, plicht, controle, en systemen waarin we gaven maar nauwelijks ontvingen. Die wereld begint nu uit elkaar te vallen. En dat is geen toeval.

We zijn als mensheid aan het loskomen van dat oude Egypte. Niet ineens, maar wel steeds dieper. De afgelopen jaren zijn velen wakker geschud. We zijn gaan zien dat het zo niet langer werkt — in relaties, in werk, in hoe we omgaan met de aarde en met elkaar. 

Maar hier komt het lastige: het nieuwe is er nog niet. We zijn onderweg naar het Beloofde Land — een innerlijke plek van leven in waarheid, verbinding en heelheid — maar we zijn er nog niet. We zitten er precies tussenin. En die plek is niet comfortabel. Het voelt onduidelijk, onzeker, onstabiel. Je kunt niet meer terug naar hoe het was — maar ook nog niet vooruit. Je weet: het oude werkt niet meer, maar het nieuwe staat nog niet stevig genoeg.

Ik zie het overal terug. Mensen zeggen hun baan op, stoppen met relaties, veranderen van koers… maar hebben nog geen duidelijk beeld van wat er dan wél komt. En dat is precies wat deze tijd vraagt: dat we durven loslaten, zonder meteen te weten wat de volgende stap zal zijn. Dat is niet makkelijk. Je komt jezelf tegen. Je overtuigingen. Je angsten. Je neiging om grip te willen houden. Maar het is wél nodig. 

Want deze tussenfase — hoe ongemakkelijk ook — is een cruciale periode van zuivering. We worden uitgenodigd om op te schonen wat niet klopt. Om echt te gaan voelen wat wél klopt. En om te leren vertrouwen op iets groters dan ons hoofd.

In mijn leven heb ik veel van het oude losgelaten. Rollen, verantwoordelijkheden, patronen die niet meer bij me pasten. En ik kwam in een soort leegte terecht. Niet fijn, wel nodig. Want juist in die leegte ontstond er helderheid over wie ik werkelijk ben en wat ik hier te doen heb. Ik zie nu hetzelfde gebeuren op collectief niveau. We zitten met z'n allen in deze 'woestijnreis'. En nee — dat is geen straf of crisis. Het is een overgang. Een fase waarin we leren leven vanuit een ander bewustzijn. Meer afgestemd. Meer verbonden. Meer echt.

En het goede nieuws? Het Beloofde Land komt dichterbij. Je ziet het in nieuwe initiatieven, andere manieren van samenleven, meer mensen die wakker worden en kiezen voor bewustzijn. Het is geen fysieke plek, maar een manier van leven. Een innerlijke staat van zijn waarin we eerlijk, liefdevol en in afstemming met onze ziel leven.

We zijn er nog niet, maar we zijn onderweg. En hoe meer mensen blijven kiezen voor waarheid, liefde en helderheid, hoe sneller het nieuwe steviger wordt. Dus als jij je moe voelt, verdwaald of even niet weet waar je staat — weet dan: je bent niet de enige. We zitten hier samen in. En we bewegen richting iets dat écht klopt. 

Blijf voelen. Blijf kiezen wat waar is voor jou. Ook als het nog niet zeker voelt. Juist dan. We zijn op weg van Egypte naar het Beloofde Land. En de woestijn? Die maken we samen begaanbaar.