Bidden of manifesteren?
Bidden of manifesteren – of allebei? Er zijn van die vragen die steeds terugkomen op het pad van bewustwording. Zoals deze: Wat moet je doen als je iets echt verlangt, als je voelt dat je iets wilt creëren, veranderen, ontvangen? Moet je dan bidden? Manifesteren? Affirmaties opzeggen, visualiseren, of juist je handen vouwen en fluisteren: lieve God, alsjeblieft?
Ik heb het mezelf ook vaak afgevraagd. Zeker in die periodes waarin ik me verloren voelde in de stroom van het leven. Wanneer niets leek te werken, ik alles had geprobeerd — inclusief het heel hard proberen niet meer te proberen (je kent 'm wel). En op zo'n moment kwam die stille vraag weer terug: wat is nou de weg?Bidden is voor mij altijd heilig geweest. Een diep innerlijk buigen. Niet uit angst of onderdanigheid, maar uit liefde. Uit het besef dat ik niet alles alleen hoef te dragen. Dat er een groter Bewustzijn is dat mij ziet, kent en draagt.
Bidden voelt als een open hart dat zich toevertrouwt aan het Goddelijke. "Lieve God, ik weet het even niet meer. Wil je me helpen? Wil je me leiden? Wil je me laten zien wat waar is?" Het is een roepen. Een fluisteren. Een overgave. En tegelijk zit er vaak ook een verlangen in van: laat dit alsjeblieft anders worden. Geef me wat ik nodig heb.
Bidden is contact maken. Verbinding zoeken. Maar het komt vaak voort uit een gevoel van gemis. En daar wringt het soms een beetje. Want als ik het vergelijk met manifesteren, voel ik iets totaal anders. Manifesteren voelt als de tegenpool. Niet bidden omdat je iets mist, maar spreken vanuit het idee dat het er al is. Ik bén gezond. Ik bén gedragen. Ik bén overvloedig. Het is alsof je een nieuwe werkelijkheid activeert door haar nu al te voelen, te belichamen, te ademen.
Manifesteren vraagt vertrouwen, ja — maar ook: belichaming. Niet afwachten tot iets jou toevallig overkomt, maar voelen dat jij een kanaal bent waardoor het Goddelijke zichzelf wil vormgeven.
En toch… ook hier kun je makkelijk in de kramp schieten. Want als je manifesteert vanuit je hoofd, vanuit het idee dat je nu moet doen alsof, terwijl je hart iets anders fluistert… Dan voel je het verschil. Dan wringt het. Dan wordt het een trucje. Een poging om het universum te slim af te zijn. En laat me je één ding verklappen: het universum is niet dom.
Ik heb het allebei geprobeerd. Periodes gehad waarin ik alleen maar bad. Anderen waarin ik als een volleerde manifestatiekoningin m'n affirmaties zong terwijl ik salie brandde. (Soms tegelijk. Dat gaf dan wel weer interessante energie-explosies.)
Maar weet je wat ik heb ontdekt? Het gaat niet om bidden of manifesteren.Het gaat om wat daaraan voorafgaat: je staat van Zijn. Of je nu bidt of manifesteert — als het komt vanuit angst, controle of gemis, dan is het geen zuivere creatie. Dan is het een uitreiken vanuit gebrek. Maar als het komt vanuit verbinding… dan verandert alles. Wat voor mij werkt, is dit: Eerst zak ik in mezelf. In de stilte. In dat veld waar ik geen vraag meer hoef te stellen. Waar ik alleen maar hoef te zijn. Daar ontmoet ik het Goddelijke. Niet als iets buiten mij, maar in mij. En daar, vanuit die plek, mag er een gebed opwellen — zacht, oprecht, open. Of een manifestatiekracht die vanzelf stroomt — als een weten: dit is er al. Dit mag zich nu ontvouwen.
Soms bid ik. Soms manifesteer ik. Maar altijd vanuit die ene beweging: naar binnen. En heel eerlijk? Er zijn ook dagen waarop ik gewoon roep: "Hallo daarboven? Ik snap er niks van, maar ik ben hier. Doe je ding." Want ja, ook dat is overgave.
Dus wat moet je nou doen? Bidden? Manifesteren? Misschien is het antwoord: bidden in vertrouwen, manifesteren in overgave. Of nog beter: Zijn… in verbinding. En van daaruit laten ontstaan wat klopt. Zonder het vast te willen pakken. Zonder jezelf te forceren in één methode. Want jij bént de poort waardoor het leven zich wil openbaren.
En wanneer je dát voelt — dat je gedragen wordt én tegelijkertijd medeschepper bent —dan maakt het eigenlijk niet zoveel meer uit wat je doet. Want dan stroomt het vanzelf. In het ritme van het Goddelijke.