Wanneer het leven je leidt en je geen andere keuze hebt dan volgen

27-04-2025 - Soms rolt het leven zich uit zonder dat je erom hebt gevraagd. En voor je het weet, sta je op een nieuw punt. Niet bedacht, wel precies waar je moet zijn. Sinds anderhalf jaar woon ik in een klein dorpje in Oost-Groningen. In de rust, in de stilte, in de streek waar ik oorspronkelijk vandaan kom. 

Veertien jaar lang heb ik in Leiden gewoond — een stad die mij heeft gevormd, maar uiteindelijk niet langer mijn thuis kon zijn. Na mijn scheiding en door de steeds hogere woonlasten kon ik de huur niet meer opbrengen. Niet omdat ik zo graag weg wilde, maar omdat het leven me dwong een nieuwe weg in te slaan.

Het was een thuiskomen. Fijn om weer terug te zijn in mijn eigen roots. In de ruimte, in de eenvoud, in het leven dat me uitnodigde om opnieuw bij mezelf te komen.

Maar nu, terwijl mijn wortels zich net voorzichtig hebben gezet, verandert alles opnieuw. Vanaf 1 mei zal ik voor vijftig procent van mijn tijd weer terug zijn in Leiden. Een birdnestwoning – samen met mijn ex-man – voor onze dochter van zeventien jaar. Een nieuwe vorm. Een nieuwe beweging. Tussen twee plekken in. Tussen verleden en toekomst.

Ik vraag me af: waarom? Heb ík dit gemanifesteerd? Of ben ik gewoon een marionet in de handen van God? Want eerlijk… soms voelt het alsof ik heen en weer word geslingerd. Alsof er geen vaste grond meer is buiten mezelf. Alsof het leven zegt: "Zoek het niet buiten je, lief mens. Vind het binnenin. "En hoe vreemd het ook klinkt — het voelt goed. Geen verzet. Geen angst. Alleen maar een diep weten: dit is wat het leven nu vraagt. Niet omdat ik een verkeerde weg was ingeslagen, maar omdat er iets groters is dat me leidt.

Een hogere stroom. Een kracht die me optilt, verplaatst, en richting geeft. 

En ja, soms lijkt het alsof ik alleen nog maar kan dansen op het ritme dat ik zelf niet kies. Voor zover ik nog wat te kiezen heb. Want dat heb ik inmiddels wel geleerd. Alsof ik het toneel op word geduwd met een rol die ik pas begrijp als ik hem al aan het spelen ben. (En geloof me, ik had ook liever eerst het script gelezen.)

Maar steeds opnieuw kom ik terug bij dat stille weten in mezelf. Dat weten dat zegt: vertrouw. Volg. Laat los.

Wat het leven nog meer zal brengen, weet ik niet. En gek genoeg… dat hoeft ook niet. De goddelijke bedoeling? Misschien is die veel eenvoudiger dan ik dacht: aanwezig zijn. Leven vanuit de basis in mezelf, ongeacht waar ik ben, wie naast me staat, of hoe de uiterlijke omstandigheden veranderen. En vertrouwen dat elke verplaatsing, elke verschuiving, elke ogenschijnlijke omweg me dichter brengt bij mijn ware bestemming. Zelfs als het pad kronkelt. Zelfs als de logica ontbreekt.

Ik leef nu met open handen. En in die openheid voel ik: ik word gedragen. Niet altijd zoals ik had verwacht. Maar altijd zoals het bedoeld is.

En soms, heel soms, moet ik daar zelf om lachen. Misschien houdt God niet alleen van avontuur, maar ook van humor. In de afgelopen achttien jaar ben ik twaalf keer verhuisd… Dan denk ik: Hij heeft er zelf ook plezier in om me telkens weer een nieuwe start te laten maken.

En ach… dan lach ik maar gewoon met Hem mee.