Liefde van God boven menselijke liefde
12-04-2025 - Zestien jaar lang deelde ik mijn leven met mijn grote liefde. Onze band voelde als thuiskomen. Vertrouwd. Diep verbonden. Wij wisten en voelden: onze zielen kenden elkaar al eeuwen. Maar op een dag veranderde alles. Een andere vrouw verscheen in zijn leven. En plotseling kwam er een einde aan alles wat zo stevig leek te staan.
De relatie, de toekomst, het vertrouwen — het viel uit elkaar als glas. Het voelde alsof ik niet alleen hem verloor, maar ook een deel van mezelf. Rouw, verwarring en een intens verdriet overspoelden mijn hele wezen. Het heeft lang geduurd voordat ik hem werkelijk kon loslaten. Niet alleen als partner, maar ook als anker in mijn energieveld. Zijn aanwezigheid zat verweven in mijn hoop, mijn hart, mijn toekomst.
Twee jaar geleden kwam de doorbraak. Tijdens een diepe meditatie, midden in het rauwe verdriet, begon er iets anders in mij te spreken. Een fluistering van binnenuit. Een stille kracht die zei: "Kies voor Mij. Laat hem los. Laat hem gaan. Kies voor Mijn Liefde."
En in die stilte kwam er helderheid. Er volgde een essentiële keuze: liever Gods weg gaan dan vast blijven houden aan wat ooit is geweest. Niet uit afwijzing, maar uit liefde. Omdat ik voelde dat het Goddelijke mij riep. Een hogere Liefde, die mij thuishaalde bij mijn ware bestemming.
Vanaf dat moment begon er iets in mij te verschuiven. Niet langer ging het om de vraag wat ik verlangde, of wat ik hoopte te redden. Er kwam een stille maar duidelijke impuls van binnenuit om me niet langer te laten leiden door gehechtheid of gemis, maar door afstemming op de hogere Wil.
Het was geen afwijzing van hem. Geen ontkenning van de liefde die we hadden gedeeld. Maar het pad dat zich opende, vroeg om overgave. Om vertrouwen. Om het loslaten van iets dierbaars ten gunste van iets groters.
En op het moment dat de keuze helder werd — liever de weg van God dan vast blijven houden aan wat ooit is geweest — kwam er rust. Stilte. Een nieuwe kracht. Niet langer voelde ik me een vrouw die verloren was in haar verlangen, maar een vrouw die haar plek opnieuw innam in het Licht. Een priesteres van het Goddelijke. In verbinding met God zelf.
Deze keuze bleek een inwijding te zijn. Een energetische poort die mij binnenleidde in een veld van dieper bewustzijn. Een leven in volledige afstemming. Vanaf dat moment veranderde de energie direct. Alsof er werkelijk een poort openging. Een energetische drempel die me uitnodigde om binnen te treden in een nieuw veld van zijn.
Een helder licht werd voelbaar in en om mij heen. Een trilling stroomde via mijn kruin naar binnen en verankerde zich in mijn hart. Een oeroude herinnering werd geactiveerd. Iets ouds, iets heiligs, iets dat altijd al in mij leefde, maar waarvoor ik nu pas de sleutel had ontvangen.
Deze poort vroeg om helderheid, zuiverheid van intentie. Geen ruis. Geen gehechtheid aan vorm. Geen verwarring meer tussen verlangen en waarheid. Alleen nog het zuivere verlangen om te leven in dienst van het Goddelijke.
Langzaam begon ik te voelen hoe ik werd opgenomen in een grotere orde. Niet buiten mij, maar in mij. Mijn lichtlichaam herkende de trilling onmiddellijk. Het was alsof mijn hogere Zelf deze poort al lang kende… en mijn menselijke zelf nu volgde.
Ik stapte erdoorheen, in vertrouwen en overgave. Toen ik door deze poort ging, veranderde alles. Het veld om mij heen werd stil. In dat veld voelde het alsof ik herkend werd — niet als de persoon die geleden had, maar als het lichtwezen dat ik in essentie ben. In directe verbinding met God.
De keuze om de menselijke liefde los te laten en me toe te wijden aan de Goddelijke Liefde was de sleutel. Daarmee ging de poort open. Daarmee ontving ik een inwijding in meesterschap, in dienstbaarheid, in waarheid.
Er is niets meer dat ik hoef vast te houden. Alleen nog maar te luisteren. Te volgen. Te Zijn. Aan dit nieuwe veld geef ik me over. In vertrouwen. In openheid. In het weten dat ik gedragen word. En in dit stille weten leef ik: een nieuwe fase van Zijn — in overgave aan wat is.