Als Moederdag pijn doet

13-05-2025 - Afgelopen zondag was het Moederdag. Maar niet voor mij. Terwijl de wereld bloemen kocht, ontbijtjes op bed serveerde en lieve woorden schreef, voelde ik vooral de afstand tussen mij en mijn kinderen. Vijftien jaar geleden moest ik hen achterlaten. Niet omdat ik dat wilde, maar omdat het simpelweg niet anders kon. 

Het geld was op en ik zat in een diepe put. Niet in staat om mijn verantwoordelijkheid als moeder nog te dragen. Mijn jongste zoon was zeven, mijn middelste dochter negen en mijn oudste zoon twaalf. Kleine kinderen die hun moeder zagen vertrekken, zonder dat ze konden bevatten wat er werkelijk speelde. Het doet nog steeds pijn als ik daaraan denk.

Ik verhuisde naar de andere kant van het land en bouwde daar, stap voor stap, weer mijn leven op. Jaren van weinig geld, waarin ik niet in staat was om mijn kinderen met regelmaat te zien. Terwijl zij opgroeiden zonder mij, leerde ik mezelf opnieuw kennen, vond ik langzaam weer mijn kracht en herstelde ik de verbinding met mijn eigen ziel. Maar de afstand bleef. Hun levens gingen verder, zonder mijn dagelijkse aanwezigheid, zonder mijn steun op cruciale momenten.

Jarenlang heb ik gerouwd om alles wat ik miste. Hun kinderjaren, de momenten van nabijheid die ik nooit meer terug zal krijgen. Het besef dat ik niet naast ze stond op cruciale momenten in hun leven. Dat ik de knuffels, de troost, de bescherming niet kon bieden die een moeder normaal gesproken geeft. En die pijn draag ik nog steeds met me mee. En ook zij, mijn kinderen, dragen hun eigen pijn. Mijn jongste zoon en middelste dochter hebben weer voorzichtig een plekje voor me gemaakt in hun leven, maar mijn oudste zoon blijft op afstand. Zijn hart is nog steeds zwaar van verdriet.

Liefde is niet altijd zacht. Soms is het rauw, eerlijk en confronterend. Soms vraagt het offers die je hart breken, maar je ziel bevrijden. En misschien is dat wel de grootste vorm van liefde: je hart blijven volgen, ook als dat betekent dat je anderen pijn doet. Omdat je diep vanbinnen weet dat je dan het goddelijke pad volgt – niet alleen voor jezelf, maar ook voor je geliefden. Want ook zij hebben, op zielsniveau, gekozen voor deze zware en pijnlijke les. Om oud karma in te lossen, hoe intens verdrietig het ook is geweest.

En toch, hoe groot de afstand ook is, liefde blijft altijd. Ook op afstand. Ook als je elkaar jaren niet ziet. Liefde is. Het was er altijd, ook al was ik er niet. Het blijft, zelfs als de pijn nog diep zit. Want liefde kent geen grenzen, geen tijd, geen afstand. Ze stroomt, ondanks alles. En misschien is dat wel de moed die echte liefde vraagt: vertrouwen op wat je diep vanbinnen voelt, zelfs als niemand anders het begrijpt. Weten dat de liefde nooit echt verdwijnt, hoe ver je ook van elkaar verwijderd lijkt te zijn.

In grote liefde voor mijn kinderen, Zoraji ♥